Żeby była jasność: ogólnie nie przepadam za książkami dla młodzieży, wszak sama już dawno nie zaliczam się do tej grupy. Omijam je, bo boję się, że spotka mnie tam miłosne rzyganie tęczą i nastoletnie problemy, od których włos staje na plecach. Czy „Wszystkie jasne miejsca” zmieniły moje nastawienie do literatury młodzieżowej? Przekonajcie się sami.

Akcja książki zaczyna się w momencie gdy dwójka młodych ludzi: Violet i Finch zupełnie przypadkiem spotykają się na gzymsie szkolnej dzwonnicy. To spotkanie to przeznaczenie, bo dzięki niemu ratują sobie wzajemnie życie i to w sensie dosłownym.

Finch uznawany jest za szkolnego wariata. W oczach innych jest nieobliczalny, w oczach samego siebie zresztą również. Jest bohaterem skomplikowanym, wielowątkowym, co czyni go dla czytelnika niezwykle fascynującą postacią. Nastoletni chłopak szuka sposobu na odebranie sobie życia, ale cały czas podczas lektury miałam wrażenie, że on wcale nie chce umrzeć. Znajomość z Violet zmienia go i pomaga odnaleźć sens życia, choć myśli o śmierci go nie opuszczają.

Violet – ona podobnie jak Finch boi się życia. Wszystko przez wypadek samochodowy, w którym zginęła jej ukochana siostra. Od tej pory skreśla w kalendarzu kolejne przeżyte dni, tak jakby czekała na śmierć. Po wypadku jej życie uległo zmianie. Porzuciła pisanie, które tak uwielbiała i nie jest w stanie przełamać strachu przed jazdą samochodem. Do czasu…

Tych dwoje z jednej strony tak wiele łączy, z drugiej – to osoby z innych światów. Wspólny projekt z geografii zbliża ich do siebie. Mają za zadanie odkryć cuda stanu Indiana i przygotować na ten temat prezentację. Ich wycieczki są nietuzinkowe. Odwiedzają mnóstwo cudownych miejsc, przez co lepiej się poznają, zaczyną łączyć ich przyjaźń i w końcu miłość. Pewnie myślicie, że to strasznie oklepane. Może i tak, ale wszystko zależy od tego, jak autor podejdzie do sprawy. J.Niven więź między nastolatkami opisuje  w sposób nienachalny, ale jednocześnie pozwalający czytelnikowi na pełny wgląd w emocje tej dwójki. Widzimy kolejne etapy zażyłości. I to bez rzygania tęczą… Wszystko dzieje się w odpowiednim tempie. 

... odczuwanie przykrości to strata czasu. Trzeba tak przeżywać życie, żeby nie musieć za nic przepraszać. Najłatwiej jest od początku postępować właściwie, wtedy nie ma czego się wstydzić i za co przepraszać.

Temat samobójstwa to niesamowicie trudny orzech do zgryzienia. Uważam, że trzeba mieć dużo odwagi, by napisać powieść, której głównym wątkiem jest właśnie chęć odebrania sobie życia. Jednak Jennifer Niven zrobiła mistrzowską robotę. Jej książka jest przemyślana i zupełne od pierwszej do ostatniej strony. Dodatkowo posługuje się prostym, a jednocześnie poetyckim nieraz językiem, który z pewnością ma sobie magię.

Byłam przygotowana na szczęśliwe zakończenie. Jak inaczej miałaby się skończyć powieść dla młodzieży (myślałam)?  Oczywiście nie zdradzę Wam kochani, jak było, ale na pewno zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, ale również rozbiło emocjonalnie. Często mocno przeżywam to co przeczytałam, bez względu na to, czy powieść jest oparta na faktach, czy jest fikcją literacką.  Tak było i tu. Niby wiedziałam, że to wymyślony świat, osoby, sytuacje, ale tak mocno wczułam się w historię Violet i Fincha, że długo jeszcze będę miała w głowie tę książkę. Prawda jest jednak taka, że książki mają wywoływać silne emocje, czyż nie?

Lektura tej książki wywołała we mnie wiele skrajnych emocji: od radości, gdy widziałam oczami wyobraźni szczęście nastolatków, po smutek i żal. Nie spodziewałabym się nigdy, że książka, który z przeznaczenia jest dla nastolatków, tak mocno mnie poruszy i zostanie  w mojej głowie na długo.

Wydawnictwo: Bukowy Las Seria: Myślnik

Data wydania: 21 października 2015

Liczba stron: 424

Gatunek: literatura młodzieżowa

Za egzemplarz recenzencki i zmianę mojego nastawienia do literatury młodzieżowej bardzo dziękuje