Coraz częściej (mimo, że Michalina jest coraz starsza) dopadają mnie wyrzuty sumienia związane z czasem, który poświęcam Zuzi. Jest go zdecydowanie zbyt mało. Czy jestem jedyna? Czy może te wyrzuty sumienia są „wpisane” w rolę matki, między której dziećmi jest spora różnica wieku?

Moje dziewczyny dzieli prawie równo 7 lat. Powodów takiej różnicy jest wiele, przede wszystkim jednak, po urodzeniu Zuzy i siedzeniu z nią 3 lata domu, nie wyobrażałam sobie z powrotem wejść „w pieluchy”. Nie czułam takiej potrzeby. To był czas, abym skończyła studia, popracowała, sprawdziła czy nauczanie to moja droga. Nie żałuję, że czekałam tak długo. Choć z czasem widzę sporo minusów takiej różnicy wieku między dziećmi.

Pomijam fakt, że kiedy Zuza będzie nastolatką, Miśka będzie pewnie tą wkurzającą siostrą, która będzie pchała się do pokoju, podczas, gdy starsza będzie plotkować z koleżankami. To wszystko nic. Najbardziej ubolewam nad tym, że czas jaki mam dla Zuzi skurczył się niemiłosiernie. Muszę wygrzebywać go z wielkim uporem. Bo ja bardzo lubię nasze wspólne przyjemności. Uwielbiam gdy razem układamy puzzle, kolorujemy, czytamy książki czy gramy w planszówki. W pobliżu Michaliny żadna z tych aktywności jest niemożliwa. Z nią wszystko od razu lata w powietrzu, a kredki od razu znajdują się pod kanapą. Musimy się więc przed nią chować. Ubolewam, że tak rzadko nam się to udaje. Mimo tego, codzienne odrabiamy razem lekcje i czytamy przed snem. To dla mnie dwa punkty, które choćby się waliło i paliło muszą zostać wykonane wspólnie.

Nie chcę wybierać między dziećmi, ale ta różnica wieku sprawia, że muszę. Michalina jest bardzo absorbująca, Zuza w jej wieku z powodzeniem bawiła się samodzielnie około 40 minut. Z Michalinką jest zupełnie inaczej. Podziwiam więc Zuzę za cierpliwość i opanowanie. Wiem jednak, że ona wie, że uwielbiam spędzać z nią czas i rozmawiać. Mam nadzieję, że już niedługo przyjdzie taki czas, że więcej czasu będziemy w stanie spędzać w trójkę i, że więź między dziewczynami będzie się pogłębiać. Póki co obie musimy uzbroić się w cierpliwość.

Na całe szczęście Zuza z wielką przyjemnością chodzi na wszystkie zajęcia dodatkowe, które organizuje szkoła. Nie tylko miło spędza tam czas, ale również wiele się uczy. Koło teatralne, koło ekologiczne, tańce, zuchy, zajęcia czytelnicze wypełniają jej czas po zajęciach.

Gdy tylko mogę podrzucam Miśkę do mojej mamy, lub wysyłam ją na spacer z mężem, tak by naszego czasu z Zuzą nic nie zakłócało. Oby w tym nowym roku było takich chwil więcej.

Wiem, że ten post może okazać się trochę nieskładny, ale trudno. Niech wspólnym mianownikiem tego tekstu będzie właśnie moja Zuza. Jedyne co możemy robić bezkarnie przy Michalinie to rozmowa. Czasem można z niej wygrzebać prawdziwe „smaczki”.

- Wiesz Mamo, jestem zastępcą szóstkowej na zuchach…

-Super, a kim jest szóstkowa? -pytam

- Bo wiesz, nasza gromada podzielona jest na szóstki, czyli takie grupy, żeby łatwiej nam się pracowało. Szóstkowy to taki szef szóstki.

- Ach, teraz rozumiem.

- Tak. Tylko wiesz, nasza szóstka to tak naprawdę czwórka,  bo tylko tyle nas tam jest…

(I weź to zrozum człowieku!)

- Wiesz, Mamo, że nasz pan od religii zna imiona tylko dwóch osób z klasy?

- O to dziwne, przecież uczy was od ponad trzech lat.

- Tak, wiem. Zna jedynie imię Grzesia i Amelki.

- Dobrze, a co kiedy na lekcji chce Ciebie o coś zapytać. Jak się wtedy do Ciebie zwraca?

- Nie zwraca się. Patrzy na mnie wtedy tak intensywnie oczami i wiem, że chodzi mu o mnie…

(Panie Jerzy, czas chyba nauczyć się imion dzieci…)

I jeszcze przy okazji chciałam Wam pokazać, po czym znać, że Wasza córka dorasta. Gdy znajdujesz w pokoju swojej córki kącik na kosmetyki, wiedz, że coś się dzieje…

P.S

Wiele osób pyta się mnie kiedy znajduje czas na czytanie. Jak to robię, że w zeszłym roku udało mi się przeczytać 105 książek. Połowa z nich to książki dla dzieci, które czytam z Zuzą. Reszta to te moje, które czytam w wolnej chwili. Wolna chwila to u mnie ta, kiedy obiad jest ugotowany, a dzieci śpią. Nigdy, przenigdy nie przedkładam czytania nad czas z dzieciakami. Gdy Misia była mała i leżała w bujaczku czytanie było możliwe. Teraz jest istnym tajfunem, który przenosi się z prędkością światła. Czasem nawet trudno coś zjeść w ciągu dniaJ