Dla wielu Polaków Norwegia jawi się jako kraj mlekiem i miodem płynący. Miejsce, gdzie sen o bogactwie nagle może się ziścić. Piotra, autora książki w Polsce nie trzyma prawie nic. Polskę opuszcza z długami do spłacenia, które nie dają spokojnie zasnąć. Piotr na emigrację udaje się z przyjacielem, zawsze to jakoś raźniej mieć towarzysza (nie)doli. A lekko nie jest od pierwszego już dnia. Szybko okazuje się bowiem, że wszystko jest nie tak - o pracę trudno, ceny wysokie, doskwiera samotność, a Norwedzy nie traktują Polaków szczególnie przyjaźnie. 

Obok gorzkich losów Piotra poznajemy z jego zapisków historie wielu innych emigrantów, którzy uwierzyli, że norweskie korony zmienią życie i nadadzą mu koloru. Tych ludzi łączy jedno: smutna, szara samotność i próba odnalezienia celu w tym nowym życiu. Tego celu szukają na różne sposoby, najczęściej jednak w przetrwaniu kolejnych dnia pomaga alkohol. Smutne, ale prawdziwe. 

Bycie obcym nabiera dzięki pamiętnikowi Mikołajczaka niemal namacalnych kształtów. Czytając kolejne strony, czułam i przeżywałam, jakbym razem z nim jechała na kolejna robotę, jakbym gdzieś w mieszkaniu obok wracała do pustych czterech ścian. To jest ogromna siła tej książki, bo autor jest do bólu szczery i czytelnik to po prostu czuje. Na pewno całego obrazu książki, dopełniają również zdjęcia autora. Również na nich widać wszystkie te uczucia, o których wcześniej tutaj wspomniałam. 

Często czytam reportaże. Bardzo lubię te, opowiadające o pracy, różnych zawodach, ale i życiu w innych krajach. Ten spokojnie mogę zapisać na listę tych świetnych, które z czystym sumieniem mogę polecić dalej!