Bycie mamą to jazda bez trzymanki, prawdziwy rollercoaster! Raz jesteś na samej górze i zachwycasz się swoimi szkrabami, innym razem masz kryzys macierzyński i zwyczajnie marzysz tylko, by uciec jak najdalej. Bycie mamą rozgadanego przedszkolaka to jeszcze większe szaleństwo…
Zarówno moja starsza jak i młodsza córka nabyły umiejętność logicznego składania słów w dłuższe wypowiedzi bardzo szybko. Nasz dom dzięki temu jest wiecznie rozgadany. Zarówno jako mama, jak i jako pedagog uwielbiam rozmawiać z dziećmi, poznawać ich punkt widzenia. Kocham ich tok myślenia i sposób postrzegania świata. Przede wszystkim maluchy są cudowne: szczere, nieskażone kłamstwem, oszustwem. Mówią co im ślinka na język przyniesie, a przynosi różne rzeczy…
Aby rozweselić dzisiejszy pochmurny dzień, postanowiłam podzielić się z Wami ostatnio usłyszanymi tekstami mojej 3-letniej Michaliny, która bywa rozkosznym aniołkiem, by za chwilę wyrzucić aureolkę i zamienić się w małego czarta!
Ten rok rozpoczął się dla nas chorobowo. Od miesiąca nie możemy wyjść z infekcji, co wiążę się z instalacjami. Sami zobaczcie…
Michasia jest chora. Pani doktor zaleciła inhalacje, których moja mała bardzo nie lubi.
W domu mówię, że musimy zrobić, to co kazała Pani doktor, na co moja Michasia krzyczy w niebogłosy:
-Mamoooooo! Nie! Ja nie chcę instalacji!
**********************
Zabawy w księżniczki ostatnio rządzą w naszym domu. Niestety nie wszyscy są z tego zadowoleni…
Michalina od jakiegoś czasu zmusza Zuzę do zabawy w księcia i księżniczkę. Oczywiście to Miśce przypada rola księżniczki… Dialogi są czasami niewyjęte:
– Księciu… Może się zakochamy?
– Może będziemy mieli dziecko?
**************************
Czas płynie nieubłaganie. Czasem nawet mam wrażenie, że w naszym domu jest gdzieś ukryty wehikuł czasu!
Dziewczyny bawią się w rodzinę. Zuza jest mamą, Misia dzieckiem. Wchodzą do kuchni. Zuzia prowadzi swoje dziecko za rękę. W buzi smoczek i udawany płacz, że dzidzia jest głodna. Minęła dosłownie minuta gdy z drugiego pokoju słyszę głos Miśki
– Zuzka! Przestań do mnie mówić jak do dziecka. Ja już dorosłam. Jestem dużą kobietą!
************************
Coś czuję, że ta panna swoimi pytaniami jeszcze nie raz mnie zaskoczy…
Rozkmina w samochodzie, w drodze do żłobka.
-Mamo, a po co nas urodziłaś?
– Chciałam mieć dwie słodkie córeczki do kochana. -odpowiedziałam nieco zaskoczona takim pytaniem.
-Aha, teraz rozumiem. Ale ja nie siedziałam w brzuchu z NIĄ. – drąży moje dziecko, mając na myśli swoją starszą o 7 lat siostrę.
-Nie, nie! Zuzka była w brzuchu wcześniej. Wyszła jako pierwsza, Ty pojawiłaś się później.
– O nie! To ja byłam pierwsza i kropka! – wolałam już nie wchodzić w konflikt… Na pewno to znacie…
*********************************
Podczas zabawy, przez przypadek trafiłam łokciem w policzek Michaliny. Oburzona mówi:
-Jestem na Ciebie zła!
-Nie chciałam, bardzo Cię przepraszam. – odpowiadam
Moja córka nagle patrzy na mnie podejrzliwie….
-Głuptasku, chyba o czymś zapomniałaś….
Mój mózg pracuje na najszybszych obrotach, zastanawiając się, o czym zła matka mogła zapomnieć:
-A gdzie buziaczek na przeprosiny dla swojej słodkiej córeczki? Gdzie?
Padłam! Ale pocałowałam oczywiście!
*************************
Sporo o lekarzu, ale co zrobić, skoro ostatnio jesteśmy częstym gościem w przychodni… Tak jak mówię, czas u nas leci nieubłaganie… Człowiek starzeje się bardzo szybko.
Jesteśmy u lekarza, zupełnie niespodziewanie pielęgniarka mówi Zuzi, że ma zaległe szczepienie i najlepiej byłoby wykonać je od razu. Zuza ma w oczach przerażenie. Na to mówi jej kochana młodsza siostra…
– Zuzia, jak ja byłam mała też miałam szczepienie i nie bolało. Nie martw się.
Nie ma jak pocieszenie…
Dzieciaki są cudowne! Koniecznie podzielcie się w komentarzach Waszymi rozmówkami ze szkrabami <3
