Ostatnie miesiące obfitowały w literackie „pierwsze razy”. Poznałam Puzyńską, Twardocha, Rudnicką. Teraz czas na „pierwszy raz” z Mrozem. I to od razu zachwalany „Behawiorysta”. Ciekawi jesteście czy na mnie również zrobił wrażenie?

Opis wydawnictwa

Zamachowiec zajmuje przedszkole, grożąc, że zabije wychowawców i dzieci. Policja jest bezsilna, a mężczyzna nie przedstawia żadnych żądań. Nikt nie wie, dlaczego wziął zakładników, ani co zamierza osiągnąć. Sytuację komplikuje fakt, że transmisja na żywo z przedszkola pojawia się w internecie.

Służby w akcie desperacji proszą o pomoc Gerarda Edlinga, byłego prokuratora, który został dyscyplinarnie wydalony ze służby. Edling jest specjalistą od kinezyki, działu nauki zajmującego się badaniem komunikacji niewerbalnej. Znany jest nie tylko z ekscentryzmu, ale także z tego, że potrafi rozwiązać każdą sprawę. A przynajmniej dotychczas tak było…

Rozpoczyna się gra między ścigającym a ściganym, w której tak naprawdę nie wiadomo, kto jest kim.

Gerard Edling, czyli tytułowy behawiorysta to ciekawy bohater. To jedna z takich postaci, którzy jednocześnie irytują, z drugiej strony czujemy mimo wszystko do nich nić sympatii. Nieco aspołeczny, pedantyczny, wymagający zarówno od siebie i od innych. Poznajemy go w chwili gdy jest bezrobotny, na dodatek jego sytuacja domowa też nie jest najweselsza. Trudne kontakty z synem, podejrzliwa żona, nie raz zdradzana przez Edlinga w przeszłości. Nasz bohater jest również specjalistą od kinezyki. Jest najlepszy w swojej dziedzinie. Z mowy ciała jak się okazuje czyta się lepiej niż ze słów.

„Nie wiesz, że ludzie nie posiadają sekretów? To one posiadają ich.”

Z drugiej strony, Kompozytor, maniakalny zabójca, który swoje rzezie pokazuje w Internecie i stawia ludzi przed ekranami za sąd, za wyborców. Kto ma umrzeć? Młody gwałciciel czy starsza osoba chora na stwardnienie rozsiane? Komu dać szansę? Zaczyna się „Koncert krwi”, który przeraża, ale jednocześnie ciekawi ludzi.

Tylko Edling może rozwikłać tę sprawę, tym bardziej, że Kompozytor niewiele mówi, trzeba więc szukać wskazówek w jego zachowaniu. Czy Edlingowi się uda? Czemu Kompozytor stosuje taki środek przekazu? Czy zostanie ujęty? Ile ofiar musi zginąć, by „Koncert krwi” się zakończył?

„Oto twoje nuty. Wybierz dobrze, bo od twojego ruchu zależy melodia ich życia.”

Od książki nie sposób się oderwać. Ostrzegam. Behawiorysta i Kompozytor zabierają nas w odmęty ludzkiej psychiki, pierwotnych atawizmów. Mróz skonstruował kawał dobrego thrillera, bo to zdecydowanie coś więcej niż kryminał. Co więcej, przyznać trzeba, że czytelnik automatycznie sam się zastanawia kogo skazałby na śmierć? Staje przed dylematem: zagłosować i mieć na sumieniu jedno życie, czy nie zagłosować a i tak mieć wyrzuty sumienia?

W grę wchodzą niezwykle trudne dylematy filozoficzne, które tak naprawdę są nie do rozwiązania.

Ta książka pełna jest krwi i przemocy, z kolejnymi rozdziałami jesteśmy coraz bardziej wściekli na zabójcę i próbujemy rozwikłać jego zagadkę razem ze śledczymi. Remigiusz Mróz bardzo sprytnie wciąga nas w to śledztwo i zaskakuje na każdej stronie obrotem spraw. Autor dawkuje napięcie jak i informacje  o samym zabójcy. I tak na końcu dostajemy strzał między oczy i nie dowierzamy zakończeniu.

Nie sposób nie docenić również naprawdę głębokie researchu w dziedzienie kinezyki, psychologii jak i filozofii. Mróz wykonał na tym polu kawał dobrej roboty. Co więcej, wplótł informacje  w taki sposób, że czytelnik zaczyna fascynować się tymi dziedzinami. Mistrzostwo.

Oj dawno nie czytałam tak świetnej książki. Przemyślana fabuła, mroczna tajemnica, szybka akcja, niejednoznaczny bohater, przesiąknięty złem zabójca. Czy może być lepiej? Nie sądzę!

rodzaj: thriller/kryminał

wydawnictwo: FILIA